...

"فأَوْحَیْنا إِلَیْهِ أَنِ اصْنَعِ الْفُلْکَ بِأَعْیُنِنا وَ وَحْیِنا فَإِذا جاءَ أَمْرُنا وَ فارَ التَّنُّورُ فَاسْلُکْ فِیها مِنْ کُلٍّ زَوْجَیْنِ اثْنَیْنِ وَ أَهْلَکَ إِلَّا مَنْ سَبَقَ عَلَیْهِ الْقَوْلُ مِنْهُمْ وَ لا تُخاطِبْنِی فِی الَّذِینَ ظَلَمُوا إِنَّهُمْ مُغْرَقُونَ "

پس به نوح وحى کردیم  زیر نظر ما (مطابق دستور وآموزش ) و وحى ما کشتى بساز. پس هنگامی که فرمان (عذاب) ما آمد و (آب از) تنور جوشید، از تمام حیوانات یک جفت (نر و ماده) و (نیز) اهل خود را در کشتى وارد کن، مگر کسى از آنان را که از قبل درباره او سخن به میان آمده (و وعده هلاکتش داده شده) و درباره ستمگران با من سخن مگو (و نزد من از آنان شفاعت مکن) که به قطع آنان غرق خواهند شد .

نکته

امام باقر علیه السلام فرمود: حضرت نوح علیه السلام 950 سال مردم را پنهانى وآشکارا به توحید دعوت‌کرد، تا آنجا که خداوند با جمله‌ى‌ «لَنْ یُؤْمِنَ مِنْ قَوْمِکَ إِلَّا مَنْ قَدْ آمَنَ» «1» به او فرمود: جز آنها که به تو ایمان آورده‌اند، دیگر ایمان نخواهند آورد، پس نوح گفت: نسل آنان نیز قابل هدایت نیستند. «وَ لا یَلِدُوا إِلَّا فاجِراً کَفَّاراً» «2» سپس خداوند فرمان ساختن کشتى را داد.

...

حضرت رضا - علیه السلام - درباره ی عذاب قوم نوح – علی نبینا و علیه السلام -  این گونه بیان کرده اند: "در میانه ایشان طفلی نبود؛ زیرا که خدای عزّوجل چهل سال صُلب مردان قوم نوح و رحِم های زنان ایشان را عقیم و خشک گردانید که کسی را فرزند نیامد و نسل ایشان منقطع شد. پس غرق شدند و هیچ طفلی در میانِ ایشان نبود و خدای عزّوجل چنان نیست که به عذاب خویش هلاک گردانَد کسی را که گناهی از برایش نباشد. اما باقی ماندگان از قوم نوح غرق شدند به جهت آن که نوحِ پیغمبر خدا را به دروغ نسبت دادند و سایر ایشان، به رضامندی ایشان به تکذیب مُکذّبان غرق شدند." 3   امام سپس فرمودند: "و من غاب عن أمرٍ فَرضی به، کان کمن شهده و أتاه"؛  "و هر که از امری غایب باشد و به آن راضی شود، مانند کسی است که در آن مشارکت داشته و آن کار را انجام داده است."

به فرموده ی حضرت رضا - علیه السلام - ، زمانی که حضرت نوح– علی نبینا و علیه السلام -  با فرزندان و همراهانشان از کشتی پیاده شدند، هشتاد نفر بودند. آنان دهکده ای ساختند و در آن ساکن شدند و چون هشتاد نفر بودند، آن را «قریه ی ثمانین» نامیدند.4  

1 - هود، 36.

2 -  نوح، 27.

3- صدوق، التوحید، ص 392. . 

4 - صدوق، علل الشرایع، ج1، ص 30